Leven en laten leven

“Doe vooral wat je zelf wilt, zolang je anderen inclusief jezelf er geen kwaad mee berokkend”.

Deze zin heb ik zo vaak te horen gekregen in mijn opvoeding, dat ik die nooit meer kan vergeten. Als je jonger bent begrijp je niet precies waar de opmerking voor dient en het kwartje valt dan ook niet direct. Je begrijpt ongeveer wat er mee bedoelt wordt, maar zult het pas echt begrijpen als je een situatie hebt meegemaakt waarin je zo’n zin zelf los kunt laten.  

Inmiddels is het alweer een aantal jaar geleden dat ik deze opmerking voor het eerst heb gehoord en inmiddels heb ik de zin zelf al meerdere malen gebruikt. Inmiddels ben ik er ook achter hoe uniek mijn opvoeding was, hoe vrij ik ben gelaten om mezelf te ontdekken en mijn eigen fouten te maken. En vooral ook hoe niet-normaal de opvoeding was die ik heb gekregen vergeleken met de opvoeding van vele anderen.

In de ogen van mijn moeder was opvoeden niet haar wil en wet opdringen, maar juist de kinderen laten ontdekken. Ontdekken met haar toeziend oog op de achtergrond om in te grijpen wanneer het nodig was. Deze manier van opvoeden heeft mij ontzettend geholpen en ik ben er heilig van overtuigd dat in de maatschappij waarin we nu leven zo’n soort opvoeding  noodzakelijk is.

We worden aan zoveel blootgesteld dat een bepaalde nieuwsgierigheid wel nodig is. Mensen moeten tegenwoordig een alleskunner zijn in hun werk, relatie, huwelijk, vriendschappen.  Hoe succesvol je bent is tegenwoordig afhankelijk van je kennis, je houding, je normen en waarden, je gedrag en je prestaties. Ik durf bijna te zeggen dat zonder een bepaalde vorm van assertiviteit, zelfvertrouwen en nieuwsgierigheid, het moeilijk overleven is in een maatschappij als deze. Dus hoever kom je als ouder zijnde dan als je er voor kiest je kinderen klein te houden? Hoe ver kom wanneer je als ouder zijnde jouw wil en wet opdringt (die je zelf overigens in een heel andere periode aan geleerd hebt gekregen)  aan een kind die in een heel andere maatschappij ter wereld is gekomen?

Is het niet de taak van ouders om kinderen voor te bereiden en klaar te stomen voor de toekomst die op hen staat te wachten? Is het dan niet slim om als ouder zijnde mee te veren en kinderen hun eigen keuzes leert maken en daarmee leert vertrouwen op hun eigen ingevingen, gevoelens en instinct? Wellicht dat we dan mensen op de wereld zetten die juist door het zelfvertrouwen wat ze mee hebben gekregen in hun opvoeding, respect zullen tonen voor anderen en beseffen dat er meer is op deze wereld dan hun wil, wet en ego. Leven en laten leven.